Ikuspuntu ekonomikotik begiratuta, argi dago alde zaharrean, entroan, baita Gros auzoan kokatzen diren taberna, denda eta komertzio txikietarako ekonomia igoera handia suposatzen duela, azken finean Donostiako komertzioen produktu edo zerbitzuen prezioa, turista edo kanpotarrei egokitutakoak dira, baina turismoa ez balego, prezioak garestiegiak izango liratezke hemengo biztanleentzat, horrek prezio jetsiera bat eskatuko luke eta Donostiako ekonomian eragin handia izango luke.
Euskal gobernuak eskaini duten datuen arabera, 2017ko udan egindako ikerketetan, azken sei hilabeteetan, turistengatik betetako pentsioen eta hotelen kopurua %75 igo da Donostian bai Gipuzkoa mailan, baina donostiako biztanleak kalera atera dira eta honen aurka borroka egiteko, eta tusitek "tourist go home" entzuteak ez du laguntzen tursimoa igotzean eta mantentzean erez, aurten, 900 etxe turistikoetatik, 75en erreserba ezeztatu da.
Uka ezina da alde zaharretik zoazenean kale bakoitzean pentsio turistiko pilabat ikus daitezkeela, eta horrek egonezina sortarazten du emantzipatu nahi duten gazteen artean.
Nire irirtziz, bi aldeak ulertzen ditut, alde zaharrrean eta gune turistikoetan enpresak edo komertzioak dituzten pertsonei ondo etortzen zaie beraien guneetara turistak goatea ekonomikoki igoera handia suposatzen duelako, baina bestalde, Donostiako gazteek independizatzeko eskubide osoa dute, eta turistek eskubide hau kentzen diete. Amaitzeko esan beharra dut arazo honen muina gure sistema politiko kapitalistaren errua dela, eta sistema ez aldatzekotan, bi gauza gerta daitezke, bat, gazteek inguruko herrietara joan behar izatea bizitzera, eta hau zorte gehienekoek, edo bigarrena,gune turistikoetan kokatzen diren enpresen edo koertzioen ekonomia gainbehera eta kasu batzuetan itxiera. Zeinengatik egin behar genuke borroka, gazteengatik ala empresarioengatik? Edo, ez al da hobea hasieratik sistema hau aldatzen saiatzea erdiko puntu batera iristeko?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina
Oharra: blogeko kideek soilik argitara ditzakete iruzkinak.